У адной ІТ-дзяржаве ў шклоўскай калоніі працуе толькі палова таксафонаў, якія з’яўляюцца ледзь не адзіным сродкам камунікацыі зняволеных з роднымі. І гэта адна з прычын, чаму па Беларусі дазволілі тэліць з калоній праз відэасувязь.
Вулічны таксафон даўно сышоў у мінулае. Сёння днём з агнём не адшукаеш правадны апарат з трубкай, які яшчэ дваццаць гадоў таму стаяў на кожным кроку. Але таксафоны карткі «Белтэлекама» па-ранейшаму прадаюцца на пошце. Для абывацеля яны выглядаюць дзіўна, а для вязняў калоній – гэта адзіная надзея на зносіны са сваякамі.
«Белтэлекам» прайграе з разгромным лікам інтэрнэт-тэлефаніі. Як ні супрацівілася гэтаму дзяржпрадпрыемству новых тэхналогіях, але яе правадная тэлефонная сетка сёння нікому не патрэбна, акрамя зняволеных калоній і СІЗА.
Звярнуць увагу на гэтую праблему прымусіла гісторыя, якая была расказана вязнямі шклоўскай папраўчай калоніі №17, якія вызваліліся на днях. Там яшчэ ў мінулым годзе планавалі цалкам замяніць маральна і фізічна састарэлае абсталяванне, але потым перадумалі. Няма грошай і занадта складана.
Праблема ў тым, што на тэрыторыі ўстановы з дзесяці таксафонных апаратаў, прызначаных для званкоў асуджаных, бесперабойна працуе роўна палова: тры апарата можна смела выкінуць на сметнік, а яшчэ ў дзвюх западаюць кнопкі так, што патэлефанаваць можна толькі аператару «Белтэлекама». Карткі, дарэчы, прадаюцца ў турэмнай інтэрнэт-краме.
І вось першае адкрыццё! У IT-краіне такая паслуга, як размова праз аператара, па-ранейшаму існуе. Гэта тая самая прапанова пад сэрвіснай назвай «Картачны рахунак». Гэта значыць, купіць тэлефонную картку або папоўніць яе грашыма яшчэ не значыць, што атрымаецца патэлефанаваць.
У выпадку, калі тэлефонны апарат не мае танальнага набору нумара, набіраць трэба 176 – гэта адзіны код доступу да аператара на лініі. Далей, пасля вытрымкі сістэмай паўзы ў 7 секунд выклік перамыкаецца на дзяўчыну, якой трэба вусна назваць PIN-код, а потым і нумар выкліканага абанента, і яна злучыць. Усё, як у сярэдзіне ХХ стагоддзя. Вось так зняволеныя тэлефануюць дадому, а мы можам ацаніць, якая тэхніка маркі «АГАТ» стаяць у беларускіх калоніях.
І паправіць таксафоны на тэрыторыі ПК практычна немагчыма, бо ўваход майстра на рэжымны аб’ект абумоўлены масай цяжкасцяў і ўзгадненняў з боку Дэпартамента выканання пакаранняў.
Такім чынам, 17 атрадаў прыкладна па 90 чалавек пры ўмове чатырох дазволеных рэжымам званкоў у месяц павінны неяк падзяліць паміж сабой пяць таксафонаў. Гэта і ёсць адказ на пытанне, чаму замест 15 законных хвілін вязні маюць камунікацыю са сваякамі ўсяго 3-5, а часам і зусім не тэлефануюць.
ЯКІ Ж ВЫХАД?
Як ужо паведамляў телеграм-канал MAYDAY, МУС унёс змены ў Правілы ўнутранага распарадку папраўчых устаноў, каб дазволіць блізкім убачыць сваіх вязняў падчас размовы. Для гэтага міністр Кубракоў афіцыйна загадаў замяніць слова «перамовы» на фразу «размовы, у тым ліку з выкарыстаннем сістэм відэасувязі».
На самай справе дазвол ўбачыць блізкіх на маніторы кампутара абумоўлены немагчымасцю забяспечыць тэлефоннай сувяззю ўсіх вязняў. І сістэм відэасувязі ніякіх няма. Сёння ў беларускіх калоніях практыкуецца такая схема: два відэазванка дазволена здзейсніць з дапамогай прыкладанняў Viber або Skype і два званка па-старому – тэлефонныя. МУС толькі ўзаконіла тое, што працуе ўжо амаль год.
Атрымліваецца, «Белтэлекам» не можа забяспечыць нават мізэрную колькасць сваіх апаратаў якасным злучэннем. Дастаткова зазірнуць на сайт гэтага прадпрыемства ў рубрыку «Адрасы ўстаноўкі таксафонаў, у тым ліку з уваходнай сувяззю ў г. Магілёве і Магілёўскай вобласці», каб зразумець арыентацыю на закрытыя ўстановы.
Абрэвіятура «ДИПИ» – гэта дом-інтэрнат для састарэлых і інвалідаў. Яшчэ ёсць апараты на вакзале, у сэрвісным цэнтры і санаторыі. А вулічны таксафон застаўся ўсяго адзін – у Бабруйску. Агульная колькасць таксафонаў у Магілёўскай вобласці 115 штук. Прыкладна трыццаць з іх знаходзяцца на аўтастанцыях, на інтэрнатах і медустановах, а астатняе – месцы зняволення.
Пры падрыхтоўцы гэтага матэрыялу паміж крыніцамі MSPRING.MEDIA паўстаў спрэчку пра дакладную колькасць таксафонаў ў ВК-17. На сайце «Белтэлекама» мы высветлілі і гэта. Іх роўна дзесяць.
