Менш чым праз год пасля рэзанансных ўцёкаў і збіванні дзяцей у СПТВ №2 там зноў адбываецца нейкі трэш.
7 верасня. Магілёў. Алесь Святліцкі
УУС Магілёўскага аблвыканкама апублікавала інфармацыю аб траіх зніклых толькі праз тыдзень пасля інцыдэнту. Іван Янкоўскі, Дзмітрый Талкачоў і Віталь Будзько 30 жніўня ўпотай сышлі з падлеткавага лагера «Адраджэнне» пры Магілёўскай епархіі, куды іх часова вывезлі з СПТВ №2.
Усім траім па 17 гадоў. Адзін з іх праходзіць як пацярпелы па справе аб збіцці вучняў спецПТВ. Органы ўнутраных спраў не могуць знайсці падлеткаў і мяркуюць, што яны з’ехалі ў Расію.
Цікава, што пасля папярэдніх рэзанансных ўцёкаў навучэнцаў СПТВ №2 прайшло менш за год.
У лістападзе 2017 з закрытай установы збеглі шасцёра дзяцей. Калі уцекачоў вярнулі ў вучылішча, іх адвялі ў памяшканне для сустрэч з бацькамі. Там некалькі супрацоўнікаў СПТВ №2 збілі кожнага хлопца па адным. Пасля гэтага адзін з навучэнцаў – Андрэй Шчаўлікаў – з пераломам пазваночніка трапіў у Магілёўскую абласную бальніцу.
Астатнія таксама атрымалі моцныя пабоі. Следчы камітэт распачаў у дачыненні да дырэктара вучылішча і двух яго намеснікаў крымінальную справу па факце злоўжывання паўнамоцтвамі. Падчас расследавання высветлілася, што ў СПТВ №2 над дзецьмі здзекаваліся пастаянна.
Праваабаронца Барыс Бухель, які дапамагаў маці Андрэя Шчаўлікава, лічыць, што тое, што адбываецца ў СПТВ №2 – гэта ненармальна:
– Першае пытанне, чаму дзеці збеглі адтуль. Двум з іх заставалася, наколькі я разумею, прабыць у СПТВ зусім няшмат. Дзяцей трэба знайсці і абавязкова разабрацца, чаму яны збеглі, – выказаўся праваабаронца.
Бухель лічыць, што прыйшоў час мяняць заканадаўства, якое закранае падобныя вучылішча і лячэбна-працоўныя прафілакторыі. Паводле яго слоў, ён яшчэ напачатку гэтага года ўздымаў пытанне аб доступе ў СПТВ для грамадскай назіральнай камісіі (ГНК), куды ён уваходзіць. Аднак з-за таго, што спецвучэльня адносіцца да Міністэрства адукацыі, а не да дэпартаменту выканання пакараньняў, грамадскага кантролю там быць не можа:
– Надышоў час казаць шчыра. Калі людзі фактычна пазбаўленыя свабоды, то назіральныя камісіі павінны мець туды доступ. Прычым трэба больш правоў – напрыклад, права сам-насам размаўляць з тымі, хто падвергнуты зняволенню. Тады б інфармацыі было больш. Фактычна ўсе, што мы ведаем зараз аб тым, што адбываецца ў СПТВ №2 – гэта словы кіраўніцтва ці нейкія ананімныя крыніцы.
Зараз жа, канстатуе Барыс Бухель, ГНК не мае права кантраляваць месцы несвабоды накшталт ЛПП і спецустаноў адукацыі з-за іх прыналежнасці іншым дзяржструктурам. Хоць гэта не лагічна – у той жа СПТВ суд змяшчае за крымінальныя злачынствы.
– Адсутнасць грамадскага кантролю спараджае беспакаранасць. Трэба разумець, што калі дзеці збягаюць, яны падвяргаюць сябе вялікай небяспецы, хаця дзяржава ўзялася за іх адказваць, – заявіў праваабаронца.
