Незвычайная гісторыя магіляўчанкі Ганны Абрамкінай, якая пры росце ў 170 см важыць 41 кг. Аказваецца, не толькі дзяўчыны ў целе і ЛГБТ сутыкаюцца ў Магілёве з асуджэннем навакольных.
19 чэрвеня. Магілёў. Саша Райкан. Здымкі – з асабістага архіву гераіні
Ганне Абрамкінай 25 гадоў. Зараз яна жыве ў Магілёве. Па адукацыі яна журналіст, але, як кажа сама, пакуль сышла з прафесіі на нявызначаны тэрмін. Ганна любіць размаўляць з цікавымі людзьмі, фатаграфаваць і тварыць. Аднак пакуль яна не ведае, чым канкрэтна хоча займацца.
А яшчэ Ганна пастаянна сутыкаецца з негатыўнай рэакцыяй на сваю адрэсу з-за свайго знешняга выгляду. Пры росце ў 170 см яна важыць усяго толькі 41 кілаграм. Гэтага дастаткова, каб стаць у нашай краіне ахвярай дыскрымінацыі.
ХУДЗІЗНА ВЫКЛІКАЕ БОЛЬШ ВЫКАЗВАННЯЎ, ЧЫМ ЛІШНЯЯ ВАГА
Мой рост – 170 см, вага – 41 кг. Я ніколі ў жыцці не сядзела на дыетах, не абмяжоўвала сябе ў ежы, у тым ліку ў шкоднай і каларыйнай ежы – яе я асабліва вітаю. Прычына маёй худзізны крыецца не ў хваробах, не ў галадаморы – проста я такая ад прыроды. І гэта выклікае ў навакольных часам дзіўную буру эмоцый.
Я лічу сябе талерантнай. Сэнс гэтага страшнага шмат для каго слова я бачу не ў тым, каб што-небудзь ці каго-небудзь любіць ці падтрымліваць, а ў тым, каб ставіцца да ўсіх з дабрынёй і разуменнем таго, што ўсе людзі абсалютна розныя ў сваіх памкненнях, жаданнях і паводзінах .
Галоўнае, каб яны не ўмешваліся ў жыццё іншых. Свабода аднаго заканчваецца там, дзе пачынаецца свабода іншага. Я стараюся ўспрымаць усіх адэкватна, без забабонаў адносна рэлігіі, расы або сэксуальнай арыентацыі. Мяне не бянтэжаць татуіроўкі, яркія валасы або паголеныя патыліцы. Трэба глядзець на сутнасць рэчаў і сутнасць людзей, і тады можна ўбачыць значна больш цікавага, чым простую абалонку.
Я б хацела такога ж стаўлення і да сябе. Але сутыкаюся з іншым.
Чамусьці падысці да чалавека з «праблемнай» вагой і спытаць у яго, чаму ў яго такія выбітныя формы – нельга. Гэта лічыцца яўнай непавагай і праявай сваёй нявыхаванасці.
А вось спытаць у хударлявага, з-за чаго ён такі вось худы, цалкам нармальна. Я думаю, што і тое, і іншае – верх непавагі да навакольных, і мне здаецца, ні ў каго няма права ўказваць камусьці, у якой вагавой катэгорыі яму знаходзіцца. Аднойчы аб маім знешнім выглядзе мяне спытаў чалавек з вялікай вагой і я адказала яму такім жа нязручным пытаннем. Да гэтага часу адчуваю сябе непрыемна і думаю, што праявіла сябе далёка не з лепшага боку.
ЯК РЭАГАВАЦЬ НА НЕГАТЫЎ? ГУМАРАМ
Я ўвесь час сутыкаюся з тым, што да мяне могуць падысці ў чарзе, на вуліцы, на прыпынку або ў любым іншым грамадскім месцы і спытаць у лоб “А чаго ты такая худая?”.
Шчыра кажучы, я не магу адказаць на гэтае пытанне і застаюся ў ступары – ці то ад нахабства, ці то ад сваёй бездапаможнасці супраць хамства. Часцей за ўсё я жартую, маўляў, есці няма чаго і можаце мяне пакарміць.
З такім жа пытаннем вельмі часта сутыкаюся ў шпіталях – але лекарам дараваць можна, ім важны стан майго здароўя. Людзей, з якімі я знаёмілася і якія ні разу не акцэнтавалі ўвагу на маёй вазе, я магу лёгка пералічыць. Мне падказалі выдатны адказ на пытанне аб тым, што такога можна есці і як дасягнуць маіх параметраў – есці тое ж, што і цяпер, толькі на два вядра менш. Але гэта ж няпраўда (смяецца). Таму што я як раз і магу з’есці два вядра ежы і ня паправіцца.
КРЫЎДНА, КАЛІ НАЗЫВАЮЦЬ АХВЯРАЙ НАЦЫСЦКІХ ЛАГЕРАЎ
Напэўна, мне пашанцавала з аднакласнікамі, якія даволі рэдка і ў далікатнай форме пыталіся мяне пра худзізну. Часцей за ўсё людзі думалі, што мяне дома не кормяць – але, да іх гонару, такія пытанні не задавалі. Ніхто не зразумее сам, што ён выглядае неяк не так, пакуль навакольныя не скажуць яму пра гэта.
У маім выпадку гэта былі нявыхаваныя дарослыя, якія з падобнымі роспытамі звярталіся да мамы і крыўдзілі хутчэй яе, а не мяне.
Некалькі гадоў таму я агрызалася, як і ўсякі прыстойны падлетак, але цяпер паразумнела і стаўлюся да ўсяго больш памяркоўна. Людзей не пераробіш, а хвалявацца з-за выказванняў тых, чыё меркаванне мне не вельмі цікава, таксама не хочацца. Вядома, у глыбіні душы я, як інтраверт, перажываю – але не так моцна, як раней. Дзіцем, вядома, нават плакала – а каму б не было крыўдна, калі цябе называюць ахвярай нямецкіх канцлагераў? (смяецца)
Пра мой знешні выгляд пыталіся ўсюды – і ва ўніверсітэце, і пры прыёме на працу, і падчас размовы з лекарамі, і падчас размовы са староннімі і абсалютна незнаёмымі мне людзьмі. Мне раяць паправіцца, есці больш, часам робяць спагадлівы твар і кажуць, маўляў, усё наперадзе, станеш і ты “нармальнай”. Гэта, ведаеце, таксама гучыць не вельмі, ці не праўда?
НОРМА – ГЭТА ТОЕ, ШТО НАМ НАВЯЗВАЕ ГРАМАДСТВА
Я не аматар ўсіх аб’ядноўваць пад якімі-небудзь лозунгамі. Мне здаецца, тут трэба, як і ва ўсякай іншай справе, праводзіць разбор палётаў індывідуальна. Безумоўна, у беларускага народа ёсць рысы, якія можна знайсці ў кожнага канкрэтнага чалавека. І ўсё ж я думаю, што назваць усіх талерантнымі не атрымаецца, як і сцвярджаць адваротнае.
Я б сказала інакш – многім не хапае пачуцця такту і павагі да навакольных. Хоць, напэўна, гэта таксама складовыя талерантнасці і ніяк не звязаныя з нацыяй.
Скажу толькі, што да той самай праславутай еўрапейскай цярпімасці, якая чамусьці бачыцца ўсім у барацьбе за правы ЛГБТ, многім яшчэ ісці і ісці. Вельмі часта я сустракаюся з зашоранасцю свядомасці і негатоўнасцю прымаць нешта новае і “не такое”.
Норма – гэта тое, што нам навязвае грамадства. Пэўныя рамкі, за якія выходзіць недазваляльна. Паняцце даволі абстрактнае і смешнае, таму што ніхто ўцямна не можа даць яму дакладнага вызначэння. Нормы ўсталёўваюць людзі, каб ім было прасцей ўспрымаць навакольны свет. Усё, што ўваходзіць у “норму”, проста і зразумела. Таму геніяльнасць, знешні выгляд, звычкі і іншае лёгка называць адхіленнем ад “нормы”. Ад таго, што лёгка зразумець. Я лічу, што норма чагосьці ў кожнага свая, як і праўда.
У ВЯЛІКІХ ГАРАДАХ НА ЦЯБЕ ЗВЯРТАЮЦЬ МЕНЬШ УВАГІ
Напэўна, многія мне не павераць, але я не камплексавала з-за сваёй фігуры. Камплексаваць – значыць спрабаваць падбудавацца пад жаданні навакольных, а гэта пустая трата часу. Заўсёды знойдзецца той, хто цябе не успрыме, якім бы ты ні быў, таму што нават прыгажосць – слова з такім жа нявызначаным сэнсам, як і “норма”.
Усё ў гэтым свеце адносна. Я б хацела стаць фізічна больш развітай, то бок папрацаваць з мышачнай тканінай, але гэта толькі для сябе, каб падняць лішні чамадан і абысціся без старонняй дапамогі. У перспектыве хачу наведваць трэнажорную залу – але гэта я адклала ў тую самую пыльную доўгую скрыню.
У вялікіх гарадах на цябе звяртаюць менш увагі – гэта такі закон. І не таму, што там больш выхаваных людзей (хто ведае?), а таму, што ўсім проста няма да цябе справы. Ім некалі – людзі спяшаюцца, занятыя сваімі думкамі і клопатамі. Калі казаць пра стандарты прыгажосці, то ў райцэнтрах, у Мінску ці Магілёве яны адрозніваюцца.
У маленькіх населеных пунктах да гэтага часу многія любяць людзей у целе, таму што для іх гэта сінонім прыгажосці і сілы. Не ведаю, ці карэктна я выказалася, але гэта так – чым дзяўчына шчыльней сфармаваная, тым лепш. Зразумела, што для сваіх родных Касцюковічаў я – дыстрофік і прычына для жартаў за спіной.
У Магілёве я такога не заўважала, у Мінску і пагатоў. Але ўсюды людзі розныя – і гадасці, і кампліменты можна пачуць абсалютна паўсюль, па-за залежнасці ад месцазнаходжання. Часам мне казалі вельмі добрыя рэчы – гэта падымала настрой і, чаго ўжо там, самаацэнку таксама.
Часам зайздроснікі вельмі карысныя. Яны дапамагаюць табе зразумець, чаго ты дасягнуў, чаго не дасягнуў і што ў табе такога, на што многія звяртаюць увагу. Пры гэтым я лічу, што зайздросціць выніку генетычнай латарэі неяк … няправільна, ці што.
Вось калі б мая фігура была плёнам ўпартай працы і волі, тады можна было б звярнуць увагу на такія цудоўныя якасці. Часцей за ўсё зайздросцяць таму, што мне не даводзіцца часта мяняць гардэроб з-за рэзкіх змяненняў вагі.
ЯК ЗРАБІЦЬ НАС ТАЛЕРАНТНЫМІ
Я думаю, што недастаткова проста звярнуць увагу на ўразлівыя групы – неабходна пераканаць грамадства ў тым, што ў ім маюць права быць абсалютна ўсё. І ЛГБТ, і трансгендэры, і нефармалы, і людзі з нейкімі “не такімі” поглядамі на жыццё. А калі гэта атрымаецца, трэба навучыць жыць усіх у міры з усімі.
Ніхто нікому не збіраецца нешта навязваць, многія з тых, хто падвяргаецца ганенням, проста хочуць зразумець, чаму яны не вартыя жыць і чаму іх падвяргаюць маральнаму прэсінгу.
Ціск грамадства – гэта, ведаеце, штука сур’ёзная. Не кожны зможа зрабіць сваё жыццё па адмысловай схеме, без аглядкі на кагосьці і дакучлівай думкі ў галаве “А што пра мяне скажа метафарычна цётка Глаша”. Таму тыя, хто без боязі кажа пра сваю «нетакасць», заслугоўваюць павагі хоць бы за тое, што яны моцныя асобы.
