У сакавіку мінулага года, ладна паматаўшыся па свеце, у Беларусь прыйшоў COVID-19. Амаль усе кантакты зачынілі на карантын. Навучанне спрабавалі зрабіць дыстанцыйным. Усё гэта было амаль год таму. Што цяпер?
Вірус вельмі моцна змяніў наш звыклы лад жыцця. Тое, што здавалася такім далёкім і не пра нас, раптам апынулася зусім побач. Навіны з краін, дзе COVID-19 забраў тысячы жыццяў, выйшлі на першыя палосы, іх чытаў увесь свет. І хоць мала хто разумеў, што адбываецца на самай справе, людзі ў масках былі ўсюды – у транспарце, крамах, у любых грамадскіх месцах. У паветры вісела лёгкае антысептычнае амбрэ. Народ стаў масава скупляць маскі, пальчаткі і антысептыкі.
Пік захворвання вясной 2020 года прыйшоўся на 29 красавіка. У той дзень было зарэгістравана 973 чалавекі. Тады ж з’явілася хатняя самаізаляцыя для ўсіх, хто кантактаваў з хворым, а участковыя і працаўнікі санстанцыі штодня правяралі, як чалавек гэтую самую ізаляцыю выконвае. Раздавалі падпіскі, пагражалі штрафам і рабілі тэсты і меркаваным хворым, і іх кантактам.
Тады ж увесну пасля доўгіх дэбатаў працягнулі школьныя канікулы. Тады ж адбылася і першая спроба перавесці школьнікаў на дыстанцыйнае навучанне. Трэба прызнаць, што ў IT-краіне гэтая спроба з трэскам правалілася. Частка дзяцей вучылася з хаты, частка прыходзілі на ўрокі.
Сумясціць заняткі аказалася немагчыма, з прычыны чаго нагрузка на педагогаў узрасла, а якасць навучання дакладна не станавілася лепш. Пакуль Міністэрства адукацыі раілася, як вырашыць гэтую праблему, падышоў да канца вучэбны год. Людзі раз’ехаліся на летні перыяд, сітуацыя з вірусам, на першы погляд, пацішэла.
А ШТО ЗАРАЗ?
Як жа цяпер складаецца сітуацыя са школьнікамі, калі штодня па краіне прызнаюць прыкладна па дзве тысячы новых хворых у дзень? Некаторыя бацькі пагадзіліся распавесці, як ідуць справы ў іх навучальнай установе на ўмовах ананімнасці.
Сярэдняя школа №5 у Кастрычніцкім раёне Магілёва. З намі размаўляе маці вучаніцы пачатковай школы. Паводле яе слоў, у школе просяць мець у наяўнасці не менш за тры маскі.
Аднак мала хто сочыць за тым, ці носіць дзіцяці сродкі індывідуальнай абароны. Як сцвярджае маці, у школе не хапае антысептыку.
Калі яшчэ ў першыя тыдні з моманту ўвядзення масачнага рэжыму (увялі 5 лістапада – заўв.рэд) наяўнасць у дзяцей масак і антысептыку па класах правяралі, то потым праверкі сышлі на не.
Ёсць і станоўчы момант: па словах маці, дзецям у пачатковай школе не даюць бегаць па калідорах, а паходы ў туалет рэкамендаваныя падчас урока.
Спробы пакінуць дзіця дома на дыстанцыйным навучанні былі сустрэтыя ў штыкі і абгарнуліся штодзённымі званкамі і непрыемнымі намёкамі на тое, што раз няма наведвання школьных урокаў, то ў адміністрацыі могуць узнікнуць сур’ёзныя пытанні.
Маці вучаніцы старэйшай школы з гімназіі №2, як і папярэдняя гераіня, таксама сцвярджае, што ў дзяцей у школе маскі ёсць. Аднак носяць яны іх вельмі выбарча.
– У спартовай зале часта займаецца не адзін клас, але дзяцей у масках на ўроку няма. Гэта зразумела, бегаць у масцы сапраўды цяжка, але можа тады варта хаця б не аб’ядноўваць заняткі? На ўроках не ўсе выкладчыкі ў масках, што ўжо казаць пра дзяцей. Ніхто не звяртае на гэта ўвагі. Хоць, на мой погляд, у пік захворвання, педагогі маглі б надаць адну хвіліну часу на пачатку ўрока і нагадаць пра тое, што трэба сябе берагчы, змяняць маскі і апрацоўваць рукі, – распавяла жанчына.
Яна таксама адзначыла, што ў гімназіі абмежаваная колькасць антысэптыку для рук – “адзін на ўваходзе, іншы ў крыле для малых”.
Дыстанцыйнае навучанне ў гімназіі тэхнічна магчыма, але законам не прадугледжана.
Маці вучня з СШ №23 у Ленінскім раёне Магілёва, у сваю чаргу, была абураная тым, што закон, незразумела, праўда, які, не дазволіў зачыніць клас на каранцін, калі там захварэла настаўніца. Тэсты дзецям не рабілі нават пры наяўнасці тэмпературы, матывуючы тым, што няма сімптомаў. А калі сімптомы ўсё ж з’явіліся, сказалі, што ўжо і не так гэта і неабходна. Увесь гэты час дзеці абавязаны былі наведваць школу.
Магчыма, сітуацыя зусім хутка стане лепш – паступова ў Беларусі разгортваецца вакцынацыя, а колькасць перахварэўшых дае права спадзявацца на выпрацоўку хаця б прывіднага калектыўнага імунітэту. Але хочацца, каб рызыкі пры гэтым былі мінімальныя.
