Пагаварылі з магілёўскай мадэллю пышных формаў, удзельніцай ўкраінскага шоу «Мадэль XL» пра стаўленне да знешнасці, неасцярожных словах навакольных і дысцыпліне, якую трэба ўвесці ў школе.
14 студзеня. Магілёў. Алесь Святліцкі. Усе здымкі – старонка Ганны Сякацкай vk.com
Ганна Сякацкая пачала здымацца для каталогаў адзення некалькі гадоў таму. Прыгожая знешнасць і ўменне пазіраваць дазволілі ёй кінуць асноўную працу эканаміста і ездзіць на здымкі ў Індыю і Турцыю. Я сустрэўся з дзяўчынай, каб даведацца, як адчувае сябе нестандартная мадэль у абласным горадзе, многія жыхары якога любяць “нармальных”.
– З чаго ўсё пачалося?
Спачатку фатаграфавалася для сябе. У 2013 годзе выйграла магчымасць карыстацца фотапаслугамі з 50% зніжкай. Сама вучылася ў Горках. На Дзень нараджэння вырашыла зрабіць сабе ў падарунак фотасет. Потым пачалі пісаць сябры-сяброў – сталі клікаць на здымкі. Пасля ВНУ размеркавалі ў калгас.
Ўбачыла неяк аб’яву аб наборы мадэляў з 42-ым і 52-ым памерам, у мяне быў 48-ай. Вырашыла паспрабаваць, адпрасілася з працы. На мяне паглядзелі заказчыкі, там былі людзі з райцэнтраў. Усё спадабалася, мяне адздымалі. Працу ўбачылі, пачалі запрашаць іншыя заказчыкі. Нягледзячы на міф пра мадэляў-худышак, якія рэкламуюць вопратку, у Беларусі шмат шыюць і пасля вывозяць у Расію вопратку для буйных дам. Адпаведна, камусьці трэба гэта рэкламаваць.
Пачала здымацца для каталогаў адзення. Потым на мяне выйшла агенцтва і прапанавала кантракт у Індыі на тры месяцы. Затым з’ездзіла ў Італію на конкурс SAVORY FORMS, у перакладзе значыць «пікантныя формы», адтуль прывезла карону. Гэта было не вельмі вядомае і вялікае спаборніцтва, але ўсё роўна прыемна. Пасля гэта прыняла ўдзел у «Мадэль XL» на ўкраінскім канале 1+1. Па заканчэнні адпрацавала ў Турцыі і вось пакуль я тут.
– Чаму Індыя і Турцыя?
– Таму што там любяць працаваць з памерамі plus-size. Яшчэ гэта запатрабавана ў Еўропе, але там патрэбныя жанчыны і дзяўчаты значна буйнейшыя за мяне.
– Вось з наконт адзення. Мне здаецца, у Беларусі і наогул у СНД ёсць стэрэатып, што калі жанчыне спаўняецца сорак, то ўсё, хопіць хадзіць прыгожай, дастаем балахоны і пухавікі і чакаем пенсіі.
– Гэта ўсё вырашае стаўленне чалавека. Маёй цётцы, напрыклад, спаўняецца сёлета 50 гадоў. І яна значна больш актыўна за мяне, любіць выглядаць прыгожа. Трэба мяняць стаўленне да сябе, прыгожым і паспяховым можа быць любы чалавек у любым узросце. Некаторыя і ў 20 са скончанай маладосцю жывуць.
– Няма адчування негатыву з боку, назавем так, «класічных», худых мадэляў?
– Канешне, невядома, што кажуць за спіной, але наогул ставяцца нармальна. І ў Расіі, і ў Індыі, і ў Турцыі ў кожным агенцтве ёсць дзяўчынкі plus-size. Па сутнасці, наша праца складаецца з чаго? З таго, каб выгадна паказаць нейкую вопратку, упрыгожанні.
Вось ідзе чалавек буйных памераў у краму. Відавочна, што калі ўсю вопратку шыць на худых мадэляў, вельмі шмат людзей будзе хадзіць ледзь не голымі. Да таго ж, ёсць дзеці-мадэлі. Ёсць мадэлі рук. У яе можа быць не зусім фотагенічны твар, але рукі выдатныя. Усе роўныя. На самай справе, камерцыйны рынак стварыў такія ўмовы, што кожны спажывец павінен знайсці тое, што яму трэба. І адпаведна тыя, хто прапануе адзенне для худых і тыя, хто прапануе адзенне для людзей вялікіх памераў, аднолькава нармальныя.
– Наколькі табе камфортна ў Магілёве і ў Беларусі ўвогуле?
– Мне тут месца мала (смяецца). У Магілёве не было ні адной камерцыйнай здымкі. У іншых беларускіх гарадах – былі. У нас усё яшчэ толькі пачынаецца і мне пашанцавала, што я трапіла, што называецца, у струмень. У Магілёве ледзь не адзінае мадэльнае агенцтва – Сяргея Нагорнага. Там усё па звыклым фармаце – дзяўчынкі-сялёдачкі ад 175 сантыметраў. З мадэлямі-plus трэба больш працаваць. Да таго ж, больш абмежаваны выбар – калі класічная мадэль запатрабаваная па ўсім свеце, то рэгіёны, дзе патрэбныя plus-size – гэта СНД, Еўропа, Турцыя і Індыя.
– Адзін з самых папулярных папрокаў у бок мадэляў твайго фармату заключаецца ў тым, што вы прапагандуеце нездаровы лад жыцця. Гэта значыць, пакуль худыя мадэлі займаюцца спортам, выдатна сілкуюцца і паводзяць сябе добра, вы можаце сабе ні ў чым не адмаўляць.
– Ну, ёсць жа розныя мадэлі. Plus-size – гэта ж не проста гісторыя пра ўтлусцелую на фастфудзе мадэль. Гэта пра дзяўчат, якія ад прыроды буйныя. Напрыклад, баскетбалісткі. Яны ж бываюць вельмі буйныя, з вялікімі памерамі і ростам. Хіба яны не займаюцца спортам? Пры гэтым па фармаце яны падыходзяць пад вызначэнне plus-size. Ёсць выпадкі, дзе відавочны перабор – напрыклад, з мадэллю Тэз Холідэй, якая важыць 150 кілаграм. Мне такое ўжо не здаецца здаровым, скажам так. Гэтак жа сама, як і не здаюцца здаровымі косткі ў хворых на анарэксію. У кожнага ёсць свой памер, у якім яму камфортна.
– Ты калі-небудзь камплексавала з-за сваіх памераў?
– Так. Гэта цяпер шмат крамаў, дзе я магу падабраць нармалёвую вопратку. А раней, калі вучылася ў школе, існавала школьная форма – прымушалі насіць штаны. Тады выбіраць прыходзілася ўсё, у асноўным, на Віленскім рынку, а падабраць нічога нельга было. Дзіцячая вопратка была занадта малая, а дарослая выглядала неяк па-бабскі вельмі, бясформенна. А зараз адзення шмат і комплексаў няма.
– Распавядзі пра самую негатыўную рэакцыю, з якой ты сутыкалася?
– Са знешнасцю ў мяне праблем не было, ніколі ніхто нічога ў твар мне не казаў. Рэальна нічога не было.
– Ці адрозніваецца неяк стаўленне да дзяўчат плюсавага памеру ў розных краінах?
– Напэўна, не. Хоць у той жа Еўропе відавочна вялікіх дзяўчынак і жанчын больш, чым у нас. І памеры пабольш. Там усё да гэтага прызвычаіліся і тое, што ў нас будзе лічыць plus-size, у іх пойдзе як цалкам стандартныя памеры. Шоў «Мадэль XL» як раз пайшло адтуль – з Германіі і Польшчы.
– Уяўляеш сабе такую праграму ў Беларусі?
– Не, у нас я не настолькі развіта тэлебачанне. Аднойчы мне паступіла прапанова паўдзельнічаць у шоў «Супермадэль па-беларуску». Паклікалі на кастынг. У групе ў Viber, у якой былі і іншыя дзяўчыны-мадэлі, арганізатарка напісала, што кастынг адбудзецца ў адным з мінскіх клубаў а гадзіне. Я пытаюся, а гадзіне дня? А мне адказваюць, што ночы. Што тут наогул можна сказаць?
– Добра. Глядзі, сам факт падзелу на мадэляў і астатніх дзяўчат – гэта дыскрымінацыя ці не? Ці не крыўдзіць мадэльны бізнес самім фактам свайго існавання іншых, выклікаючы комплексы?
– Хто такая мадэль наогул? Гэта чалавек, які адпавядае пэўным стандартам у пэўнай сферы. Калі хтосьці спрабуе ацаніць сябе па стандарце бізнесу і з-за гэтага хвалюецца, то гэта адно. Але ж можна быць проста прыгожай дзяўчынай або сімпатычным хлопцам. Галоўнае – нармальна і адэкватна да сябе ставіцца. Мне здаецца, тыя жа мадэлі plus-size наадварот дазваляюць многім сябе адчуць лепш. Маўляў, вось буйная дзяўчына надзела шорты, чаму я не магу? Усюды павінен валадарыць здаровы сэнс.
– Добра. Чытае гэтае інтэрв’ю якая-небудзь дзяўчына, якая камплексуе з-за сваёй знешнасці і памераў. Што ты можаш параіць ёй прама тут і цяпер?
– Я часам дапамагаю свайму агенцтву шукаць мадэляў для здымак. Знайшла ў Інтэрнэце дзяўчынку проста ашаламляльную. Рост – 174 см, па параметрах – 90-63-94. Добра ж?
– Ну так, я думаю.
– Ну вось. Праз мяне ёй прапанавалі здымку ў ніжняй бялізне – гэта для мадэляў выгадна, паколькі плацяць за гэта больш. Я ў яе пытаюся, ці згодна яна, а тут аказваецца, што яна саромеецца сваёй фігуры. Я ёй кажу, што, маўляў, ты ж прыгожая, рост, постаць, у чым справа? На што дзяўчынка адказу, што ў яе «ТАКАЯ ВЯЛІКАЯ ПОПА». То бок, гэта не ў знешнасці справа. Справа ўнутры чалавека. І я бачу ў гэтым вялікай мінус ўплыву навакольных людзей.
– Чаму?
– Таму што людзі навокал вельмі часта траўміруюць чалавека, прычым нават не са зла. У той жа краме прадавец без задняй думкі можа сказаць: вы неяк таўставаты, давайце паспрабуем іншы памер. Усё гэта застаецца ў мазгах. Можна ж было проста сказаць, што варта паспрабаваць іншы памер.
Мне наогул здаецца, што ў школах павінны ўвесці дысцыпліну, на якой будуць вучыць дзяцей і падлеткаў ўмець размаўляць паміж сабой. Банальны прыклад – калі ў класе худая дзяўчынка выпадкова будзе ісці міма парты і зачэпіць пенал, то рэакцыі асабліва не будзе. А вось калі гэта зробіць дзяўчынка вялікая, то яна пачуе шмат пра свой целасклад.
Дзеці могуць гэтым жартаваць, а на чалавека гэта яшчэ невядома, як паўплывае – ад анарэксіі да суіцыдальных нейкіх думак.
Што тычыцца парады, то трэба проста выбраць тое, чым табе падабаецца займацца. Калі ў цябе ёсць хобі, калі ў цябе ёсць любімая праца, то, мне здаецца, ты ў любым выпадку будзеш прымаць сябе такім, які ты ёсць. Гэта галоўнае.
