Тры чалавекі, якія правялі апошнія некалькі дзён у Магілёўскай інфекцыйнай бальніцы, распавялі пра ўмовы і складанасці знаходжання там.

13 красавіка. Магілёў. Саша Райкан / Усе фота прадстаўлены адным з герояў публікацыі Яўгенам

Увага! Пры перадрукоўцы гэтага матэрыяла іншымі СМІ, пазначэнне MSPRING.ONLINE як крыніцы з гіперспасылкай на арыгінал ў першым абзацы абавязковае!

---

Напачатку сакавіка, калі эпідэмія COVID-19 толькі набірала абароты ў Беларусі, Магілёўскую інфекцыйную бальніцу (зав. Бярозаўскі, 2) цалкам аддалі для прыёму пацыентаў з падазрэннем на каранавірус. Тады на ўсю краіну было ўсяго толькі каля дзясятка тых, хто захварэў каранавірусам.

Прайшоў месяц – і вось у нашай краіне заражаных COVID-19 ўжо амаль тры тысячы чалавек.

І калі раней Міністэрства аховы здароўя хаця б пісала пра дадзеныя па рэгіёнах, то некалькі дзён назад ад гэтай практыкі чыноўнікі адмовіліся. Статыстыка па захварэлых на каранавірус ў Магілёўскай вобласці невядомая простым людзям.

У сітуацыі, калі няма нічога, акрамя адфільтраваных і куцых “афіцыйных заяваў“, важна бачыць і ведаць, што менавіта адбываецца. Асабліва – у эпіцэнтры заражэння. Для ўсяго калямільённага насельніцтва Магілёўскага рэгіёну такім эпіцэнтрам стала як раз Магілёўская інфекцыйная бальніца, дзе ляжаць як кантакты першага-другога ўзроўню, так і людзі з пацверджаным дыягназам.

Трое чалавек, Яўген, Крысціна і N, распавялі MSPRING.ONLINE, што менавіта адбываецца ў сценах установы аховы здароўя.

ЯЎГЕН. «СІТУАЦЫЯ У ЛЯКАРНІ ПАДОБНАЯ НА ПАНІКУ»

У бальніцу я патрапіў як зноў прыбыўшы з Польшчы. Быў каля тыдня ў Беларусі. Паставілі на ўлік. Прыходзіла медсястра, сказала, што калi ўздымаецца тэмпература, нават трохі – трэба адразу выклікаць «хуткую дапамогу». Так і атрымалася – у мяне падняўся жар, пачаўся кашаль, задзёрла горла. Прыехала «хуткая». У кватэру прыйшоў мужчына ў поўным абмундзіраванні.

Калі мяне выводзілі ў машыну, мне не далі нават маску. Сказалі, што масак у іх няма. На жаль, у мяне таксама не знайшлося.

Мяне пасадзілі ў аўто, прывезлі ў інфекцыйную бальніцу. Там была чарга з людзей, у якіх было падазрэнне на каранавірус. У чарзе можа стаяў хвілін сорак, можа каля гадзіны. Пры прыёме бяруць мазкі. Адзін з горла, другі – з носа. Потым ужо непасрэдна ў палаце бяруць яшчэ адзін мазок з горла. Вынікі мне прыйшлі за тры дні. Камусьці прыходзіцца чакаць значна даўжэй.

У выніку ў бальніцы я знаходзіўся з 7 па 9 красавіка. Мой тэст на COVID-19 быў адмоўным. Мне яшчэ вельмі моцна пашанцавала, што захворванне не пацвердзілася ў чалавека, які ляжаў са мной у адной палаце. У яго таксама было падазрэнне на каранавірус. Сам ён вярнуўся ў Беларусь з Італіі.

Сэнс у тым, што калі ў палаце ва ўсіх не пацвярджаецца дыягназ, то ўсіх адпускаюць. Але калі пацвердзіўся хаця б у аднаго, то астатнім прыйдзецца ляжаць яшчэ тыдзень і пераздаваць тэст. Таго ж, у каго COVID-19 пацвердзіўся, адпраўляюць у іншую палату.

Такая была сітуацыя ў маёй знаёмай. У людзей, з якімі яна ляжала, пацвердзілі наяўнасць каранавіруса, а значыць, што ёй аўтаматычна працягнулі знаходжанне ў бальніцы на тыдзень.

“ШМАТ НЕЙКАЙ НЕРАЗБЯРЫХІ”

Сітуацыя ў бальніцы наогул падобная на паніку, шмат нейкай неразбярыхі. Спачатку не ведалі, на які паверх мяне нават пакласці. Нарэшце, прызначылі на чацвёрты, а потым перавялі на другі, дзе ноч я правёў у адной палаце. Потым мяне адправілі ўжо ў іншую палату (на галоўным фота).

На абыходзе лекар тлумачыў, што ў нашай першай палаце будуць трымаць «пацверджаных», а іншых будуць пераводзіць у іншы канец крыла. Сказаў, што месцаў не хапае ўжо.

Што яшчэ дзіўна – антысептык стаіць на калідоры. У палату антысептык не паложана, як мне сказалі медработнікі.

На мой погляд, вялікай праблемай з’яўляецца яшчэ і агульны туалет. Ён знаходзіцца ў калідоры, адзін на аддзяленне. Ходзяць туды людзі з пацверджанай або непацверджанай інфекцыяй, я не ведаю. Атрымліваецца, што ёсць вялікая верагоднасць захварэць каранавірусам ўжо ў лякарні, нават калі ты быў здаровым.

Харчаванне, я б сказаў, жудаснае. На вячэру – адна грэчка і гарбата. На заўтра – аўсянка або манка і гарбата. На абед … Другое яшчэ больш-менш давалі, а вось суп быў зусім прэсным. Пры гэтым адразу давалі ежу ў звычайным посудзе, потым вырашылі карміць з аднаразовага.

Я вырашыў расказаць пра тыя ўмовы, у якіх я знаходзіўся, каб папярэдзіць іншых людзей аб тым, што адбываецца. Каб проста так людзі не выклікалі “хуткую” без відавочных прычын і сядзелі дома да апошняга, пакуль не стане зразумела, што гэта не звычайная прастуда. Заразіцца ў лякарні шанцаў значна больш.

КРЫСЦІНА. «ПЕРШЫ ПАВЕРХ ЦАЛКАМ ЗАБІТЫ ЛЮДЗЬМІ З ПАЦВЕРДЖАНЫМ ДЫЯГНАЗАМ»

Я прыехала з Віцебска і тут жа села на каранцін у самаізаляцыю, каб не ставіць сям’ю пад небяспеку. Была здаровая. Прыкладна праз тыдзень сядзення дома пачалася тэмпература 37-37,4 і сімптомы ВРВІ: пакашліванне, галаўны пульсуючы боль, галавакружэнне, слабасць, цяжар, боль у вачах, жар.

На прыёме ў тэрапеўта браць мазок на COVID-19 адмовіліся, паколькі не было доказаў кантакту першага ўзроўню. Сказалі ехаць і здаваць тэст у Магілёўскую інфекцыйную бальніцу.

Тут у прыёмным аддзяленні мяне агледзелі і патлумачылі, што ўзяць мазок можна толькі калі я лягу ў шпіталь.

Паўтаруся, аналіз мне быў прынцыпова важны, каб разумець, ці магу я хадзіць на курсы ці мне прыйдзецца іх прапусціць. А для пропуску патрэбныя дакументы. Я лягла. Доктар сказаў, што гэта проста ўмоўнасць і мяне выпішуць праз два дні, максімум чатыры. Пасялілі ў палату на 7 чалавек, далі казённую піжаму.

У выніку прабыла ў бальніцы чатыры дні. 10 красавіка мне паведамілі, што тэст на каранавірус адмоўны. У выніку мне сказалі сядзець дома на самаізаляцыі. Таксама крыху пазней яны возьмуць паўторны аналіз.

СТАЦЬ “КАНТАКТАМ” У ЛЯКАРНІ ВЕЛЬМІ ПРОСТА

У дзень майго паступлення, па словах медсястры, было каля 17 чалавек з падазрэннем на COVID-19.

У інфекцыйнай бальніцы чатыры паверхі. Першы цалкам забіты пацверджанымі захварэўшымі, другі амаль цалкам забіты. Туды яшчэ пераводзілі з нашага аддзялення пацверджаных.

На нашым паверсе знаходзяцца людзі, якія чакаюць выніку тэсту. Прычым у адной палаце могуць ляжаць як кантакты першага і другога ўзроўню, так і людзі накшталт мяне, у якіх ніякага кантакту не было, акрамя факту знаходжання ў Віцебску.

Гэта значыць, што нават калі я была проста з прастудай на момант паступлення, то я стала кантактам другога ўзроўня.

Пазней у нашай палаце ў двух людзей пацвердзілі станоўчы вынік і перавялі іх на іншы паверх. Вось так я стала ўжо кантактам першага ўзроўню.

Акрамя тэмпературы, у большасці з нас няма ніякіх сімптомаў, ніякіх прэпаратаў асабіста мне не давалі. Толькі фурацылінам паласкаць горла. Калі хочаш рэнтгенаўскі здымак, кампутарную тамаграму і іншыя абследванні, то трэба прасіць самому, бо яны нічога не прапануюць. У палаце ёсць лямпа кварцавання, якую нам ні разу не ўключылі і мы пачалі рабіць гэта самі.

“ЛОЖАК ПАСЛЯ ХВОРЫХ СА СТАНОЎЧЫМ ТЭСТАМ НА КАРАНАВІРУС НЕ ДЭЗІНФІКАВАЛІ”

Лекары такія ж людзі, як і мы, якім прыходзяць указанні зверху. Ёсць адчуванне, што яны не ведаюць, што з намі рабіць, як лячыць і як сябе паводзіць.

Праблема адсутнасці наладжанай сістэмы, яе ўнутраны збой: пры мне лекары бальніцы канфліктавалі з камандай «хуткай дапамогі» з-за таго, што камандзе «хуткай» адмовілі у заборы мазкоў і г.д.

Лячыць цябе тут ніхто не будзе. Калі толькі рэзка не стане дрэнна – тады адвязуць у рэанімацыю. Маю суседку ў палаце ванітавала некалькі разоў, яны папрасіла “качку” або вядро, але ёй сказалі, што нічога няма, і адпаведна нічым не дапамаглі. Ложак пасля хворых са станоўчым тэстам на каранавірус не дэзінфікавалі, проста мянялі пасцельную бялізну.

Душа тут няма. Туалет мае адзін агульны ўнітаз на аддзяленне, ракавіну без люстэрка і не зачыняецца на клямку. Наша палата адносна нармальная, ёсць халадзільнік, рукамыйніца і 7 ложкаў.

Выходзіць на калідор, акрамя паходу ў туалет, нельга. Вольны час у асноўным у становішчы лежачы: чытанне, гаджэт, размовы пра набалелае. Харчаванне трохразовае, стандартнае для ўсіх бальніц. Прывозяць усё ў аднаразовым посудзе.

Тое, што тут робяць – гэта падстрахоўка бальніцы не на нашу карысць. З пункту гледжання клопату аб пацыентах – гэта абсурдна. Я не абвінавачваю лекараў ці кагосці ў гэтай бальніцы, яны такія ж закладнікі сітуацыі. Я, хутчэй, дзялюся гэтым з тымі, хто не ведае як будзе праходзіць іх лячэнне ў стацыянары.

Нічога звышжахлівага або незаконнага не адбываецца. Тым не менш, я хачу, каб людзі, якая захацелі выклікаць лекара і здаць аналізы, падумалі яшчэ раз – ці настолькі вам дрэнна, што гэта патрабуе шпіталізацыі? Зараз я разумею, што мне трэба было сядзець дома і перачакаць тэмпературу ў самаізаляцыі, паколькі ніякай дапамогі тут, па факце, мне не аказалі.

N. (НЕ ХОЧА ПУБЛІКАВАЦЬ СВАЁ ІМЯ З-ЗА МАГЧЫМЫХ ПРАБЛЕМ НА ПРАЦЫ).

У інфекцыйную бальніцу трапіла напачатку мінулага тыдня. Муж апынуўся кантактам першага-другога ўзроўню па каранавірусу – на яго працы выявілі адразу некалькі выпадкаў, аддзел хутка перавялі на каранцін і ўзялі пад назіранне.

У мяне ж першыя сімптомы прастуды з’явіліся за некалькі дзён да таго. Спачатку захварэла горла. Пасля стала паступова павышацца па вечарах тэмпература. Я ў прынцыпе хварэю з невысокімі тэмпературамі. 37.5 для мяне ўжо цяжка, з ложка ўстаць не магу.

Але ў гэты раз я яе не адчувала. Цела не калаціла, яно насупраць станавілася гарачым, пры гэтым было адчуванне, што ў мяне гарыць яшчэ і сэрца, быццам там вогнішча распалілі і скачуць з бубнам – такое сэрцабіцце.

Затым прыйшла і дыхавіца з цяжкім дыханнем. Каб вы разумелі, гэта не тое, што табе проста цяжка удыхнуць. Здаецца, што грудную клетку сцягнулі рамянём. І вішанька на торце – кашаль. Пасля таго, як высветлілася, што мой любімы чалавек меў кантакты з пацверджаным заражаным, я набрала тэрапеўта.

Яна і прыняла рашэнне аб шпіталізацыі.

БОЛЬШ ЗА 15 ВЫКЛІКАЎ ЗА СМЕНУ Ў ЛЕКАРА “ХУТКАЙ”

Пакуль мы ехалі ў «інфекцыёнку», лекар «хуткай» эмоцый не хавала: яны працуюць у рэжыме цэйтноту, за змену, на той момант, у яе было па 15 выклікаў. Пры гэтым толькі адзін з трох чалавек у машыне, што мяне везла, быў у ахоўным гарнітуры, акулярах і рэспіратары. Двое астатніх – толькі ў марлевых масках.

У прыёмным аддзяленні бальніцы пасля гадзіннай чаргі ў мяне ўзялі мазок на COVID-19, кроў з вены і аформілі карту. Пры гэтым лекар і медсястра працавалі там ў стане татальнага стрэсу: выклікі на мабільны, званкі на гарадскі, паралельна – афармленне хворых, высвятленне адносін з лекарамі «хуткай», зноў званкі па тэлефоне, праца з інтэрнамі, тэставанне, зноў званкі, званкі, званкі … Глядзець на гэта без спагады немагчыма.

У палаце са мной аказалася шэсць чалавек – так сабе ізаляцыя. Усе – пад падазрэннем на каранавірус. Лячыць лекар прыйшла на наступны дзень і забрала дзвюх жанчын з маёй палаты з пацверджаным станоўчым тэстам.

З абедзвюма я правяла ў адным памяшканні цэлую ноч, што аўтаматычна зрабіла мяне кантактам першага ўзроўню – без варыянтаў. Свой тэст, які мне зрабілі пры паступленні, я чакала чатыры дні. Але па факце, сэнсу ў ім ужо асаблівага не было – шэсць жанчын у адной прасторы і адзін агульны туалет на калідоры, якім карыстаўся ўвесь паверх. Адсутнасць пітной вады. Адсутнасць душа. Адсутнасць засаўкі ў прыбіральні. Адсутнасць бідэ.

Галаву прыйшлося мыць пад кранам у ракавіне. Харчаванне традыцыйнае дыетычнае, без вынаходстваў, але ў аднаразовых кантэйнерах, што плюс. Уборка ў памяшканні палат на нашым паверсе была раз у суткі. Пры норме кожныя дзве гадзіны.

Пры гэтым нашая лекар шчыра спачувала: яна, як ніхто іншы, разумела, што ўсе мы пад «крыжаваным апыленнем», але ізаляваць нас адзін ад аднаго не ўяўлялася магчымым, як і адпусціць дадому пад назіранне без двух адмоўных тэстаў. Лячэнне мне прызначылі па схеме – супрацьвіруснае, антыбіётыкі і таблеткі ад кашлю – лячылі сімптомы.

“ЛЕКАРАМ МОЖНА ТОЛЬКІ ПАСПАЧУВАЦЬ. У ЦЯПЕРАШНІХ УМОВАХ ЯНЫ ЗАКЛАДНІКІ СІТУАЦЫІ І СІСТЭМЫ”

Медсёстры і санітаркі з намі практычна не мелі зносіны. Адбіваецца страх, здзіўленне ад усяго таго, што адбываецца і стрэс. За час, пакуль я была ў лякарні, мне дадаткова зрабілі кардыяграму, здымак грудной клеткі і аналіз мачы. Некаторых дзяўчынак у палаце проста назіралі, без лячэння. Чым гэта было карысна, я не разумею. У канцы тыдня прыйшло маё даследаванне. Яно аказалася адмоўным і на фоне агульнага паляпшэння мяне адпусцілі на самаізаляцыю дадому, мазкі зробяць праз два тыдні. Увесь гэты час трэба мераць тэмпературу, сачыць за станам арганізма і ў выпадку рэзкага пагаршэння тэлефанаваць 103.

Лекарам можна толькі паспачуваць. У цяперашніх умовах яны закладнікі сітуацыі і сістэмы, якая кожны дзень дасылае ўсё новыя і новыя распараджэнні, не даючы медыкам на месцах самастойна прымаць рашэнні.

Сітуацыя мяняецца настолькі імкліва, што ўсе ў стрэсе і нібы на ваенным становішчы. Патрэбна ім падтрымка? Безумоўна. Маральная. Матэрыяльная. Чалавечая.

Ці патрэбна яна тым, хто цяпер знаходзіцца ў шпіталях з каранавірусам – адназначна так.

Віны іх у тым, што яны захварэлі, няма. Маральна іх неабходна падтрымліваць не толькі блізкім. Ці баюся я, што другі тэст будзе станоўчым?

Ужо не. Вірус цыркулюе, рана ці позна перахварэюць усе, але, упэўненая, форма будзе лёгкая для большасці. Адзіная нагода ехаць у шпіталь зараз – рэзкае пагаршэнне стана здароўя. Ва ўсіх іншых выпадках пасядзіце спакойна дома, выклікаўшы ўчастковага лекара. Паверце, лёгкія выпадкі можна і варта лячыць дома. У лякарні зараз лепш не сунуцца – хай медыкі атрымаюць магчымасць дапамагчы тым, хто змагаецца зараз за жыццё ў рэанімацыі. Усім здароўя!